Han de juntarse los cuerpos con las almas, Cristina Cabada Giadás
hanse xuntar os corpos coas ánimas as herbas coas membranas de luz fráxil as casas coa sua destrucion hanse reunir co balbordo e coa dureza dos instrumentos desafinados pola chuvia sen case decatármonos hanse xuntar as escrecións dos discursos cos restos de comida nos pratos sen que dea tempo a pasar unha vasoira a limpar os cristais das fiestras hanos pillar nun aire imprevisto a chegada dos xuíces, animais impertérritos opacos e habemos ter medo e habemos cantar tatexando sendo innecesario o tremor visto que os ríos nos rodean e os mares levantados son infranqueables han sentenciar redimindo a silueta da árbore, o nome da casa o son da campá condenando as sombras arrombadas contra os muros en tanto se xuntan os corpos coas ánimas sen nada que dicirse nen tempo para facelo. Poema original en gallego de Cristina Cabada Giadás , amiga a la que conocí hace años ya y a la que me unen muchos lazos visibles y otros tantos invisibl