Entradas

Mostrando entradas de marzo, 2020
Imagen
Índigo Horizonte, de trazos e imagen.

BORGES Y LOS TIGRES – Eugénio de Andrade

Imagen
Lo veía avanzar sin miedo alguno; sabía que la floresta de sombra por la que caminaba a mi encuentro era la de los versos de Blake, y los ojos serenos, donde el tigre atemperaba el ardor de los suyos, eran los míos, multiplicados por no sé qué espejos. Cené con Borges y me dormí tarde, con esa voz cavernosa, a la que la ceguera aumentaba la hondura, dentro de mí — Tiger, tiger, burning bright / in the forests of the night… — y me desperté con la cantinela del muecín que llamaba a la primera oración. Por la mañana, me preguntó: —¿Ha oído al muecín? —Sí, pero fue una pena que interrumpiera mi contemplación del tigre. —Curioso: también yo he soñado con él; me esperaba a las puertas del desierto: desde el tigre de la alquimia china y las leyendas budistas al de mi sueño, siempre estuvo allí, con ojos fríos. No respondí, sin coraje para decirle que no era el mismo; que en el mundo había, por lo menos, dos tigres: el mío tenía grandes ojos claros, y ardían. Índigo Horizonte, de tradu

HAN DE JUNTARSE LOS CUERPOS CON LAS ALMAS, Cristina Cabada Giadás

Imagen
hanse xuntar os corpos coas ánimas as herbas coas membranas de luz fráxil as casas coa sua destrucion hanse reunir co balbordo e coa dureza dos instrumentos desafinados pola chuvia sen case decatármonos hanse xuntar as escrecións dos discursos cos restos de comida nos pratos sen que dea tempo a pasar unha vasoira a limpar os cristais das fiestras hanos pillar nun aire imprevisto  a chegada dos xuíces, animais impertérritos opacos e habemos ter medo e habemos cantar tatexando sendo innecesario o tremor visto que os ríos nos rodean e os mares levantados son infranqueables han sentenciar redimindo a silueta da árbore, o nome da casa o son da campá condenando as sombras arrombadas contra os muros en tanto se xuntan os corpos coas ánimas sen nada que dicirse nen tempo para facelo. Poema original en gallego de  Cristina Cabada Giadás ,  gran persona y amiga mía a la que conocí, hace años ya, y a la que me unen muchos lazos visibles y

VIVIR, SOÑAR... María Argentina Serrano

Imagen
 Ahora que las calles están casi vacías y que todos a la fuerza tenemos más tiempo para "vernos" con nosotros mismos, reflexiono sobre lo visible y lo invisible, y quienes, aun en la distancia, están cerca, y hoy me detengo en :  María Argentina Serrano ,  "aprendiz de haiku", como ella se autodenomina. Ella, que nunca habla de los demás ni de sí misma, desde su confinamiento, nos regaló, el 14 de marzo, este haiku. Vivir, soñar... Otras voces ausentes en la memoria. Si quieres leer más haiku suyos, puedes pasar por  aquí . Sigamos soñando. Sigamos viviendo.

Superficie

Imagen
Índigo Horizonte, de la imagen.

Entre los olivos

Imagen
Entre los olivos,  surco infinito, dos pies descalzos. Índigo Horizonte, de trazos e imagen. A Mercedes, y a Bob y Giok . In amicitia veritas