Entradas populares de este blog
Cavaliños do demo, Cristina Cabada Xiadás - IH
Cavaliños do demo, Cristina Cabada Xiadás Chegaches á praia de Carnota. Chegaches expectante, con maletas nos ollos, na busca da paz insubmisa Soñei a praia de Carnota escrutando as túas fotografías procurando aqueles indicios de sal e de vento e devagar A luz interrompe a ollada e o mar cega os dedos neste labor de pescuda no seo das imaxes Aínda así, intúo a magnitude da túa viaxe as estacions percorridas os apeadoiros infames os hoteis con forma de bulbo onde pernoctabas Pero vexo tamén como aflora o rosario de vivencias relucentes cal libélulas que extraes coa tua cámara das beiras do océano Insectos fluviais de vó impredecible pousados agora na palma da man daquela praia 24 de agosto de 2018, Poema de Cristina Cabada Xiadás Es hermoso recibir regalos así. Gracias, Cris . Caballitos del diablo Llegaste a la playa de Carnota. Llegaste expectante, con maletas en los ojos, en busca de la paz insumisa So...
Respuesta, José Hierro
Quisiera que tú me entendieras a mí sin palabras. Sin palabras hablarte, lo mismo que se habla mi gente. Que tú me entendieras a mí sin palabras como entiendo yo al mar o a la brisa enredada en un álamo verde. Me preguntas, amigo, y no sé qué respuesta he de darte, hace ya mucho tiempo aprendí hondas razones que tú no comprendes. Revelarlas quisiera, poniendo en mis ojos el sol invisible, la pasión con que dora la tierra sus frutos calientes. Me preguntas, amigo, y no sé qué respuesta he de darte. Siento arder una loca alegría en la luz que me envuelve. Yo quisiera que tú la sintieras también inundándote el alma, yo quisiera que a ti, en lo más hondo, también te quemase y te hiriese. Criatura también de alegría quisiera que fueras, criatura que llega por fin a vencer la tristeza y la muerte. Si ahora yo te dijera que había que andar por ciudades perdidas y llorar en sus calles oscuras sintiéndote débil, y cantar bajo un árbol de estío tus sueños oscuros, y s...
Arena de mil desiertos - IH
L e hubiera gustado contarte muchas cosas. Mil granos de huellas por cada ola en la arena. Pero apenas tenía nada que decir. Más que individuo era gente. Silencio. Barbecho. 804 kilos de espasmo. Tuétano. Amalgama de ría: corriente, tierra buscando una sombra acesa . Prístina está la mar, Cristina. ¿Arde entre nubes el bosque? Riadas de tempo son sangue . Aún es hora de llegar, Bispo. Sim, p orque hoje é quinta feira, Roberto. Y ya sabes, ya. Não foi por interesse, mas com todo interesse do mundo . Y ese horizonte de fuego : Camiño, camiño branco ... non séi para dónde vas, Najla. ¡Y la vida, que, a ratos, muestra su desnudez más bella entre blancos camiños de mar! Cristina, Bispo, Roberto, Najla: ola, horizonte, monte, arena ... caminos viejos que encuentran caminos nuevos, puro lirismo que recomiendo: Na lingua que eu falo , Najla S...
Carta a Josefa, mi abuela, José Saramago
En este mundo en que vivimos la carta que Saramago escribió a su abuela en 1968 me parece de plena actualidad y un buen punto de partida para una reflexión sosegada y profunda. Por eso, la he traducido al castellano y os la ofrezco a continuación. José Saramago publicó l a crónica Carta a Josefa, mi abuela en el periódico A Capital , de Lisboa, en 1968 . Años más tarde, se publicó en el libro Deste Mundo e do Outro . Ojalá su lectura os hable con palabras que sean vuestras. Texto original: José Saramago. ÍndigoHorizonte 25-08-2017, de la imagen, la introducción y la traducción . Reedición: 03-02-2024 Tienes noventa años. Estás mayor y dolorida. Me cuentas que fuiste la joven más bella de tu época — y yo te creo. No sabes leer. Tienes las manos hinchadas y deformes, los pies maltrechos. Sobre la cabeza llevaste toneladas de paja y leña, baldes llenos de agua. Viste salir el sol todos los días. Con todo el ...
Han de juntarse los cuerpos con las almas, Cristina Cabada Giadás - IH
hanse xuntar os corpos coas ánimas as herbas coas membranas de luz fráxil as casas coa sua destrucion hanse reunir co balbordo e coa dureza dos instrumentos desafinados pola chuvia sen case decatármonos hanse xuntar as escrecións dos discursos cos restos de comida nos pratos sen que dea tempo a pasar unha vasoira a limpar os cristais das fiestras hanos pillar nun aire imprevisto a chegada dos xuíces, animais impertérritos opacos e habemos ter medo e habemos cantar tatexando sendo innecesario o tremor visto que os ríos nos rodean e os mares levantados son infranqueables han sentenciar redimindo a silueta da árbore, o nome da casa o son da campá condenando as sombras arrombadas contra os muros en tanto se xuntan os corpos coas ánimas sen nada que dicirse nen tempo para facelo. Poema original en gallego de Cristina Cabada Giadás , a la que conocí hace muchas emociones ya, y a la que me unen lazos visibles e invisibles....
Que buena que eres captando la vida en vivo y en directo!. Me encantan tus miradas y esa forma de plasmarlas.
ResponderEliminarUn abrazo
Preciosas, aquí hay más de una mirada. Besos.
ResponderEliminarFULLLLL, ME ENCANTA SU TRABAJO. ASADO DE PECES, UMMMM QUÉ RICO!!!
ResponderEliminarUN ABRAZO
Todo un arte captar el instante preciso, en que lo cotidiano pasa a ser único...
ResponderEliminarBesos mi reina Nuria.
No sé como eres capaz de estar en el sitio adecuado en el momento oportuno para captar esos instantes.
ResponderEliminarHe estado unos dias de viajes si quieres saber donde entra aqui
Un abrazo
Un itinerario lisboeta inmenso.
ResponderEliminarTendré que visitar algún día Portugal.
Un abrazo.
Sin lugar a dudas el mejor trabajo de cuantos he visto por esta casa. Me gusta el virado a sepia y las escenas que has tomado de la calle.
ResponderEliminarGenial.
Un abrazo
Vengo disfrutando de tus fotos.
ResponderEliminarAbrazo.
em todas as sete fotografias o silêncio é belamente fotografado. um encontro de olhos e coração.
ResponderEliminarbeijos!
Sí, esas sardinas debieron de estar muy buenas. Besos.
ResponderEliminarQue buen trabajo te has traído de esa hermosa ciudad, son retazos de vida en estado puro. Me gusta la serie
ResponderEliminarUn abrazo
lisboa,
ResponderEliminarcidade vestida de negro. mulher de xale.
lisboa me parece tão triste.
abração do
roberto.
Bonito trabajo,me encantan tus miradas!!
ResponderEliminarSaludos