Entradas populares de este blog
El pájaro cierra los ojos, Cristina Cabada - IH
El pájaro cierra los ojos asegura así la permanencia de su vuelo a través de las horas la supervivencia de esa línea frágil por él trazada en el transcurso de los días mientras hubo tiempo tiempo minuciosamente destilado así afirma el pájaro los fundamentos de su obra: entregado a la fértil tarea de recordar las ventanas enormes del edificio que se asoman taciturnas al paisaje ÍndigoHorizonte 2013 , de las imágenes y de esta versión en castellano del poema de Cristina Cabada que puede leerse en el original en gallego a continuación. ¡Gracias, Cris! O paxaro fecha os ollos ( Cristina Cabada ) asegura así a permanencia do seu voo por entre as horas a supervivencia desa liña fráxil por el trazada no decorrer dos días mentres houbo tempo tempo minuciosamente destilado así afirma o paxaro os fundamentos da súa obra: entregado á fértil tarefa de lembrar as fiestras enormes do edificio que debruzan silandeira...
Arena de mil desiertos - IH
L e hubiera gustado contarte muchas cosas. Mil granos de huellas por cada ola en la arena. Pero apenas tenía nada que decir. Más que individuo era gente. Silencio. Barbecho. 804 kilos de espasmo. Tuétano. Amalgama de ría: corriente, tierra buscando una sombra acesa . Prístina está la mar, Cristina. ¿Arde entre nubes el bosque? Riadas de tempo son sangue . Aún es hora de llegar, Bispo. Sim, p orque hoje é quinta feira, Roberto. Y ya sabes, ya. Não foi por interesse, mas com todo interesse do mundo . Y ese horizonte de fuego : Camiño, camiño branco ... non séi para dónde vas, Najla. ¡Y la vida, que, a ratos, muestra su desnudez más bella entre blancos camiños de mar! Cristina, Bispo, Roberto, Najla: ola, horizonte, monte, arena ... caminos viejos que encuentran caminos nuevos, puro lirismo que recomiendo: Na lingua que eu falo , Najla S...
Cavaliños do demo, Cristina Cabada Xiadás - IH
Cavaliños do demo, Cristina Cabada Xiadás Chegaches á praia de Carnota. Chegaches expectante, con maletas nos ollos, na busca da paz insubmisa Soñei a praia de Carnota escrutando as túas fotografías procurando aqueles indicios de sal e de vento e devagar A luz interrompe a ollada e o mar cega os dedos neste labor de pescuda no seo das imaxes Aínda así, intúo a magnitude da túa viaxe as estacions percorridas os apeadoiros infames os hoteis con forma de bulbo onde pernoctabas Pero vexo tamén como aflora o rosario de vivencias relucentes cal libélulas que extraes coa tua cámara das beiras do océano Insectos fluviais de vó impredecible pousados agora na palma da man daquela praia 24 de agosto de 2018, Poema de Cristina Cabada Xiadás Es hermoso recibir regalos así. Gracias, Cris . Caballitos del diablo Llegaste a la playa de Carnota. Llegaste expectante, con maletas en los ojos, en busca de la paz insumisa So...
Han de juntarse los cuerpos con las almas, Cristina Cabada Giadás - IH
hanse xuntar os corpos coas ánimas as herbas coas membranas de luz fráxil as casas coa sua destrucion hanse reunir co balbordo e coa dureza dos instrumentos desafinados pola chuvia sen case decatármonos hanse xuntar as escrecións dos discursos cos restos de comida nos pratos sen que dea tempo a pasar unha vasoira a limpar os cristais das fiestras hanos pillar nun aire imprevisto a chegada dos xuíces, animais impertérritos opacos e habemos ter medo e habemos cantar tatexando sendo innecesario o tremor visto que os ríos nos rodean e os mares levantados son infranqueables han sentenciar redimindo a silueta da árbore, o nome da casa o son da campá condenando as sombras arrombadas contra os muros en tanto se xuntan os corpos coas ánimas sen nada que dicirse nen tempo para facelo. Poema original en gallego de Cristina Cabada Giadás , a la que conocí hace muchas emociones ya, y a la que me unen lazos visibles e invisibles....
A bird's prelude
Respuesta, José Hierro
Quisiera que tú me entendieras a mí sin palabras. Sin palabras hablarte, lo mismo que se habla mi gente. Que tú me entendieras a mí sin palabras como entiendo yo al mar o a la brisa enredada en un álamo verde. Me preguntas, amigo, y no sé qué respuesta he de darte, hace ya mucho tiempo aprendí hondas razones que tú no comprendes. Revelarlas quisiera, poniendo en mis ojos el sol invisible, la pasión con que dora la tierra sus frutos calientes. Me preguntas, amigo, y no sé qué respuesta he de darte. Siento arder una loca alegría en la luz que me envuelve. Yo quisiera que tú la sintieras también inundándote el alma, yo quisiera que a ti, en lo más hondo, también te quemase y te hiriese. Criatura también de alegría quisiera que fueras, criatura que llega por fin a vencer la tristeza y la muerte. Si ahora yo te dijera que había que andar por ciudades perdidas y llorar en sus calles oscuras sintiéndote débil, y cantar bajo un árbol de estío tus sueños oscuros, y s...
Se escucha el agua de los manantiales con esta música y ese jardín secreto que todos llevamos dentro siente su caricia y reacciona. Debussy es un artista generando sensaciones, es un artista y punto. La imagen preciosa aunque más que un jardín parece un bosque entre fantasmagórico y melancólico... o será porque hoy aquí hace uno de esos días ; )
ResponderEliminarPrecioso NURIETA, gracias!
Un beso con todo mi cariño.
Te dejo Otro pequeño jardín secreto ; )
EliminarGracias, María.
EliminarUn hermoso jardin, tan secreto como difuso. Bravo!!
ResponderEliminarUn fuerte abrazo Núria
Parece un bosque encantado, un paraíso de paz.
ResponderEliminarBesos.
Allí, en ese jardín difuminado entre troncos, hojas y arbustos, se oculta su secreto. Toda la naturaleza tiene su lenguaje y sus cofres con palabras ocultas y por callar.
ResponderEliminarBesos mi querida Nuria
Un jardín sutil que insinúa su belleza.
ResponderEliminarUn abrazo.
Casi nada, solo una leve insinuación pero, para que más? Ahí está lo que se quiere decir y dicho queda. Cada cual que sienta y escuche lo que quiera. Pura belleza
ResponderEliminarProducir sensaciones, emociones, olores eso es lo que hace este jardín emboirado en mi.
ResponderEliminarPrecioso
Un abrazo y felices Fiestas Núria
Bellisimo trabajo, amiga... Sensibilidad, como siempre, en estado puro...
ResponderEliminarSobre lo que me dices de que algunos comentarios tuyos no se ven en mi blog, está arreglado. El sistema los ha considerado como span. Pero ya los he autorizado. Es algo que cada vez pasa mas en el mundo de los blogs. No se el motivo. Es una pequeña servidumbre que tenemos, que raro es el dia que no tenemos que decir que tal o cual comentario no es spam, y de inmediato se publica.
ResponderEliminarUn abrazo
Una gran fotografía en clave alta, es preciosa. Un saludo.
ResponderEliminarUn jardín donde pasar grandes momentos rodeado de naturaleza.
ResponderEliminarPreciosa imagen Nuria.
Te deseo unas buenas Navidades rodeada de la mejor compañía. Feliz Navidad.
Un abrazo🤗〰〰💕
Coincido plenamente con el comentario de Maria, no lo ha podido decir mejor, me ha encantado tanto la imagen como la música que la acompaña,saludos y felices fiestas navideñas.
ResponderEliminarEl misterio de lo oculto, lo secreto y esas notas tan relajantes que lo acompaña.
ResponderEliminarBellísimo. Abrazos